Jekerpark, Maastricht

Eindelijk, enkele jaren na plaatsing, mijn steen opgezocht. Daar is hij, hier ben ik. Erachter, gelukkig niet eronder. Vertikaal, gelukkig niet horizontaal. Foto: Jos Nelissen.

Eervolle vermelding

Ik was koning en reed
op een leeuw van mijn papier
de klas uit.

Later zou ik me vinden
in een verhaal, de vierde koning,
Coredan,

maar zover was het nog niet.
Bij de meester lag een krant op de
lessenaar,

waarin stond dat er een wedstrijd was.
Caspar, Melchior en Balthasar bleken
niet alleen

op weg gegaan. Goud, wierook en mirre
waren niet het enige dat telde,
schrijf het op

en win een prijs. De klas viel uit elkaar
in dertig losse hoofden en
puntjes tong.

Daar hing ik plotseling aan de manen
van een veel te grote leeuw die
niet bestond.

Ik moest dat hebben gelezen
voor ik het schreef: Takjes braken
krakend af.

Dat wees op een ontmoeting,
schrik, de zwarte koning
trok wit weg.

Daarna verdwaalde ik weer
op mijn heilige leeuw. Ik voerde hem
diamanten,

tot de schoolbel tinkelde dat
het geijzeld had buiten in
de woestijn.

Weken later, Kerstmis geweest
en Driekoningen, we rekenden alsof
we zongen,

strak in de maat, en maakten
een dictee, waarna het gebeurde.
Denk je in,

de Meester van de Zesde kwam
met een pakje de klas in en vroeg
waar ik was.

Het lag op mijn bank, het was bruin,
er zat een postzegel op, ik zag het
was voor mij.

De krant had geschreven, het ging
om een Eervolle Vermelding, proficiat
Coredan.

De prijs was een doosje met houten stenen,
rechthoekig, zwart met witte stippen.
Ik had mij geschreven, een

dominospel.