In de verstrooiing. Twee-minutengedichten

3

Met zijn oren hoog geheven,

luisterend naar zijn trillend leven,

zit een konijn, in licht gevangen,

voor het raam in stil verlangen.

En de adertjes in zijn oren

die als bladeren mij bekoren,

herfst van nerven en geweien,

willen zich van vlees bevrijden.

wordt vervolgd

In de verstrooiing. Twee-minutengedichten

1

De vader van Jan Swammerdam

vond kleine beestjes in zijn kam.

Hij hield ze tegen het licht en zei:

‘Hier kan ik met mijn hoofd niet bij.’

Jan Swammerdam, iets meer verstand,

wees vaders aarzeling van de hand,

want zelfs de kaalste luis mag hopen

op Gods zegen en Zijn microscopen.

2

De hennen kennen van de haan

alleen de vurige achternaam.

Dus koert er een: ‘O, lieve Chris…’,

dan weet haan Kees hoe laat het is.

wordt vervolgd

Daar buiten loopt een Swaab

Wat de geleerde Dick Swaab ons met zijn boek over de hersenen vooral duidelijk maakt, is dat hij zijn reductionistische visie op het menselijk handelen en de menselijke geest onder een verkeerde titel in de wereld heeft gestuurd. Wij zijn ons brein. Juister zou zijn: Wij zijn mijn brein.