Samuel van Hoogstraten (1664)
Ultiem
Je ligt
geboren in een beeld dat zwond,
maar als
herinnering nog peilbaar is.
Ik zie
je: een verleden woord, een wond,
tot
litteken genezen, en ik mis
je adem
en dat ik je slapen hoor.
Soms
denk ik dat ik me, verdomd, vergis,
strijk
langs jouw afzijn en het komt me voor,
ik houd
mijn adem in, jij ademt door.
Liefst
zou ik van ons twee de derde zijn:
eerst jij,
dan ik en ook weer andersom,
zodat we
zouden weten het is goed
dat wat
de een nu laat, de ander doet.
Jij
denkt me alles waar ik niet toe kom.
Ik ben
jou vreemd, maar op bekend terrein.
Uit nieuw werk in opbouw: Het brievenbord
© Wiel Kusters 2021